"You're flying... Free as a bird"

Heeeee people,

Zoals beloofd, hierbij een reisverslag over ons evenement, en over mijn hoogtepuntje van module 2: Skydiven in Plettenberg Bay!

Zondag 7 juni was het dan zo ver: de dag van ons Picknick Festival! ’s Ochtends zijn we begonnen met het decoreren van Barmuda, de cocktailbar hier in Port Alfred waar we ons evenement hebben georganiseerd. Het evenement begon om 1 uur ’s middags en om te zorgen dat we niet ongemakkelijk lang moesten wachten op de eerste bezoekers had ik met m’n lieve vriendinnetjes hier afgesproken dat ze er neurotisch op tijd zouden zijn. Tegen de tijd dat onze lerares, Tracey Painting, arriveerde, waren er al aardig wat mensen binnen, was de live performer al bezig en werden wij geïnterviewd voor een lokale krant: Talk of the Town.
Al met al was het een groot succes! We hebben in totaal ongeveer 60 bezoekers gehad, dankzij wie we een winst hebben gemaakt van 2700 ZAR (ongeveer 200 euro). Deze winst gaat naar het goede doel dat wij gekozen hebben: Sheilla Land Daycare Centre. Dit is een kinderopvang in één van de townships van Port Alfred, Station Hill. Morgen gaan Julia en ik bij Sheilla langs om te inventariseren wat ze het meest nodig hebben, waarna we lekker gaan shoppen van onze winst, voor Sheilla!

Na ons eigen evenement hadden we eigenlijk al zo’n beetje vakantie (op 1 presentatie na), en wij waren het eerste evenement, dus we hoefden nu alleen maar deel te nemen aan de andere evenementen. Eerst het Eat, Drink, Walk, Repeat evenement, daarna nog de Neon Vibe en volgende week nóg een evenement bij Barmuda.
Verder hebben we hier eigenlijk niet zoveel meer te doen, dus hadden we genoeg tijd om ons skydive tripje te plannen: afgelopen zaterdagochtend zijn we (Jennifer, Anne, Lara en ik), met een lichte kater aan mijn kant dankzij Neon Vibe, vertrokken richting Plettenberg Bay! Anne en ik waren allebei belachelijk zenuwachtig, dus we besloten dat het niet verstandig was om ons samen in een vliegtuig te zetten, aangezien we elkaar dan waarschijnlijk volledig gek hadden gemaakt. Uiteindelijk zat Jennifer met Anne in het vliegtuig, en ik met Lara. Hoe dichter we bij Plett in de buurt kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. Toen we aankwamen bij het vliegveld bleek dat het “kantoor” van het skydive bedrijf in een container bij een landingsbaan zat. Het eerste wat we moesten doen toen we aankwamen was zo’n “het is niet de schuld van het bedrijf als ik hier dood aan ga” formulier ondertekenen (gelukkig was ik totaal niet zenuwachtig en maakte dat het helemaal niet nog erger). Toen kwam de discussie wie er als eerste ging. Uiteindelijk zijn Anne en Jennifer als eerste gegaan, daarna Lara en ik en als laatste Frieda nog, die ging alleen in het vliegtuig.
Ongeveer 20 minuten nadat Anne en Jenn waren opgestegen, zagen we ze als 2 zwarte puntjes in de lucht uit het vliegtuig springen. Ik kan niet echt zeggen dat ik daar heel veel rustiger van werd, haha. Toen zij weer veilig met beide benen op de grond stonden was het onze beurt. Toen ik eenmaal in het vliegtuig zat werden m’n zenuwen steeds minder en werd ik steeds rustiger. De vlucht duurde ook bij ons 20 minuten en wauw, wát een uitzicht! Hoe hoger we gingen, hoe enthousiaster ik werd om de skydive te doen (ik weet het, ik zit raar in elkaar). Toen we uiteindelijk op 10.000 voet (ongeveer 3 kilometer) hoogte zaten, ging de motor van het vliegtuig ineens een tikje zachter, het teken dat we gingen springen.
Lara ging eerst, en toen de deur open ging kreeg ik toch wel weer een tikje gezonde spanning in m’n lichaam. Vlak nadat ik Lara naar beneden had zien vallen werd ik naar de deur gesleept door m’n spring buddy, Jeff. Voordat ik het doorhad waren wij ook gesprongen en viel ik met 199 km/h gedurende 34 seconden naar beneden. Van die vrije val weet ik helaas niet zoveel meer. Ik was van tevoren al gewaarschuwd dat het ademhalen moeilijk kon worden, en dat bleek ook zo te zijn: zodra ik merkte dat ik nauwelijks adem kreeg raakte ik in paniek en kreeg ik m’n ademhaling ook niet meer onder controle gedurende de vrije val (ontzettend charmant gezicht op het filmpje ook, haha). Gelukkig ging het meteen beter zodra de parachute open ging, en wauw, wat was het toen gaaf! Je beseft totaal niet dat je op weet-ik-veel hoeveel meter boven de grond zweeft, ik heb me vanaf dat moment ook niet meer onveilig gevoeld, ik heb alleen maar genoten van het uitzicht en het vliegen. Zoals het Jeff het zo mooi verwoordde tijdens de vlucht: “You’re flying… Free as a bird.”
Mocht iemand die dit leest, wie dan ook, nog twijfelen of hij of zij dit wil doen: doe het. Het is echt een unieke ervaring, en als ik ooit nog eens de kans krijg doe ik het zo nog een keer. Misschien dan wel met een zuurstof tank ofzo, zodat ik ook van de vrije val kan genieten, haha.
Dus pap en mam, ontzettend bedankt voor het sponseren van deze geweldige ervaring!

In deze laatste weken, nog ruim 2 om precies te zijn, heb ik niet heel veel plannen meer. M’n bankrekening is flink geslonken dus ik ga het deze laatste tijd hier een beetje rustig aan doen, zodat ik in Nederland ook nog leuke dingen kan doen als ik dat wil. Het aftellen is nu toch wel echt begonnen, en aan de ene kant voelt het raar, maar aan de andere kant ook wel weer fijn. Ik ben er wel klaar voor om terug te gaan, iedereen weer te zien, weer in m’n eigen schone bedje te slapen en onder een douche te staan die je niet elke minuut volledig in de fik zet met kokend water :p
Waarschijnlijk gooi ik nog wel een reisverslag online voordat ik hier wegga, als een soort afscheid van mijn Afrika avontuur, maar dit is ben ik bang het laatste verslag over mijn wilde avonturen hier. Ik hoop dat ik jullie een beetje een indruk heb gegeven van mijn leven hier in Zuid Afrika en zo niet, dat vertel ik het allemaal nog wel een keer in real life als ik terug ben!

Zoals altijd een dikke kus uit een, jawel, zonnig Zuid Afrika!

Lian