POTHOLES!

Heeee lieve mensen,

Zoals beloofd hierbij een verslag over mijn lange weekend in Drakensberg en Lesotho!
Afgelopen donderdag, 2 april, zijn Sanne, Steven, Dirk en ik begonnen aan onze roadtrip naar Drakensberg. Bij het autoverhuurbedrijf stond er een prachtig mooie Toyota Corolla voor ons klaar, die al snel de intens originele bijnaam “Carola” gekregen had (een humoristisch hoogstandje, we weten het). Dirk en ik stonden beide ingeschreven als chauffeur, maar Dirk heeft de heenweg gereden. De heenweg duurde vrij lang, we moesten door allerlei dorpjes waar het krioelde van de mensen: het was net Pay Day geweest (de eerste van de maand), en hier in Zuid Afrika is dat het teken voor alle mensen om pinautomaten en winkels massaal leeg te trekken. Helemaal gezellie dus, onze route van de heenweg, haha.
Een roadtrip is natuurlijk niet compleet zonder minstens 1 keer te verdwalen, dus dat hebben we uiteraard gedaan. In East London ging het al mis, en vervolgens vlak buiten East London nog een keer (kleine kanttekening, voor de duidelijkheid: ik was dan misschien wel de bijrijder, maar dat verdwalen was absoluut niet te wijten aan mijn vrouwelijke gevoel voor richting). Toen we het echt niet meer wisten heb ik maar even de navigatie op m’n telefoon aangedaan, en tot mijn grote verbazing wist mijn trouwe Iphone zonder problemen de weg te vinden in de meest afgelegen Afrikaanse dorpjes.
Even tussendoor een leuke anekdote: Steven lag languit op de achterbank te slapen, toen Dirk op een gegeven moment een beetje een lamme rechtervoet kreeg. Dus wat doet Dirk: even remmen met links, want rechts wilde niet zo soepel meer. Resultaat: hij drukt per ongeluk te ver door, waardoor hij harder remde dan gepland was, wat er dan weer voor zorgde dat Steven van de achterbank achter de stoelen viel, haha. Sorry Steef ;)

Nu zullen jullie wel denken, waar slaat die titel in godsnaam op: POTHOLES! We zijn op de heenweg niet alleen verdwaald, neeee dat was nog niet genoeg, we hebben ook kennis gemaakt met het verschijnsel potholes: gaten in de weg die variëren van 20 centimeter tot formaat krater, heel avontuurlijk allemaal. Op een gegeven moment reden we op een weg waar je 120 mocht, maar het was helemaal leeg (op 1 auto voor ons na, en die had de vaart er ook goed in zitten), dus we reden ietsjes harder. Voor de ouders onder ons, no worries, het was volledig verantwoord en veilig.
Iedereen in de auto was wakker, wat al een wereldwonder was want de achterbank lag bijna chronisch te tukken gedurende de reis, toen de auto voor ons ineens begon af te remmen. Dus Dirk remde ook een beetje af, scherp als ‘ie was. Toen begon de auto voor ons nog een beetje harder af te remmen, dus Dirk remt ook nog een beetje harder af. Toen ineens (ik zweer het, het was volledig uit het niets, ik was erbij) ging de auto voor ons bovenop de rem staan. Dus, jullie raden het al, Dirk ook bovenop de rem. De auto kwam dichterbij en dichterbij, totdat wij zo hard remden dat de ABS erop knalde en wij zo ongeveer 3 centimeter van de bumper van die auto tot stilstand kwamen: een hartverzakking was niet overdreven als omschrijving voor de sfeer in onze Carola. Vervolgens stonden we even een paar seconden stil, waarna Sanne op de achterbank intens de slappe lach kreeg, wat bij ons allemaal de schrik een beetje wegnam, haha.
Lang verhaal kort: het is goed gegaan en Dirk is verdomde goed in noodstops maken ☺

Na een veel te lange rit kwamen we rond 23.00u aan in ons hostel: Amphitheatre Backpackers. Dat was een super chill hostel, er zat een bar bij, een zwembad, restaurantje en, ook niet geheel onbelangrijk, heerlijke bedden. Na nog even 1 drankje gedaan te hebben in de bar zijn we binnen no-time in coma gevallen. We hadden vlak daarvoor namelijk te horen gekregen dat we voor onze Lesotho tour van de volgende dag (vrijdag) om 07.20u klaar moesten staan bij de receptie…
De volgende ochtend zijn we met 2 busjes richting Lesotho gegaan (voor de mensen onder ons die denken dat je het uitspreekt als [lesootoo], dat dachten wij ook, maar het is dus [lesoetoe], lekker op z’n Afrikaans). Lesotho is een klein landje midden in Zuid Afrika, maar het is wel een onafhankelijk land. Onze chauffeur er naartoe heette Gift: zijn Afrikaanse naam betekende gift, want hij was “a gift to his parents”.
Lesotho is een land met prachtige natuur, maar ook met veel armoede. We zijn naar een plaatsje gereden waar we een school mochten bezoeken. Alle kinderen in dat plaatsje gingen naar de basisschool, omdat dat gratis is. De middelbare school is echter een luxe: veel ouders kunnen het niet betalen en de kinderen moeten elke dag 2 uur heen en 2 uur terug lopen om er te komen. Ook medische hulp was niet vanzelfsprekend. De dichtstbijzijnde kliniek was 3 uur heen en 3 uur terug lopen. Daar kwam nog bij dat je vaak niet geholpen kan worden als je er eindelijk bent, omdat de kliniek de grote hoeveelheid patiënten niet aankan. Het was confronterend om te horen dat mensen zo moeten leven, en toch ook mooi om te zien hoe gastvrij ze naar ons, als verwende mensen uit Europa, toe waren. In het schooltje lagen wat spulletjes te koop: armbandjes, oorbellen, mandjes, enz. Het geld dat daarmee opgehaald werd, werd besteed aan het helpen van de community. Ik heb daar een armbandje gekocht voor 50 ZAR, wat eigenlijk niks is, maar ik wilde toch iets bijdragen.

Daarna hebben we een korte hike gedaan door de omgeving van het plaatsje. Op de terugweg kwamen we langs allerlei huisjes waar een soort vlaggen hingen. Onze gids legde ons uit dat ruilhandel daar nog heel populair was. Elke kleur vlag stond voor een product: rood stond voor vlees, groen voor groente, geel voor bier gemaakt van ananas en wit voor bier gemaakt van mais. Van dat laatste heb ik een klein slokje geproefd, maar de lezers die mij wat beter kennen weten dat ik absoluut geen bier lust, dus dit was ook geen succes, haha.
Na de hike/rondleiding door het plaatsje zijn we een stukje verder gereden om een Sangoma te ontmoeten: de “healer” van het dorpje. Men gelooft daar dat een persoon bepaalde krachten kan krijgen, waarmee hij/zij mensen kan genezen van allerlei dingen. Ik ben helemaal niet van dat zweverige gedoe, maar het was wel heel interessant om te zien hoe een cultuur zo ontzettend verschillend kan zijn van de onze. Toen die man over “love posions” begon ben ik toch maar afgehaakt, dat ging me wat te ver…

Die avond hebben we weer een drankje gedaan, en daarna zijn we weer in coma gevallen, want we moesten wéér om 07.20u klaarstaan: dit keer voor onze hike naar Sentinel Peak!
De hike ging tot een hoogte van 3100 meter, en we begonnen op ik denk 1200 meter ofzo. Ik was uiteraard op alles voorbereid: pufje ingepakt, water en warme kleren mee. Het eerste stuk ging nog vrij soepel voor iemand met een conditie als die van mij, maar op een gegeven moment zei onze gids dat we echt gingen klimmen: we gingen de Galley door naar boven. De Galley is een soort opening tussen 2 bergen die vrij steil omhoog loopt en vol ligt met keien en stenen. Daar moesten we dus door omhoog klimmen. Toen ik dat hoorde heb ik eerst maar even een pufje naar binnen gewerkt, haha.
De klim ging niet per se soepel, maar dat had ik al verwacht. Gelukkig had ik Dirk die me af en toe een handje hielp, en toen we eenmaal boven kwamen was het de klim dubbel en dwars waard: wat een fan-tas-tisch uitzicht! Ik heb echt nog nooit zoiets moois gezien. Nog een tip voor mensen die nog naar Zuid Afrika gaan, echt waar, zet dit op je bucketlist ☺
Uiteraard kon ik het niet laten om vlakbij het randje te gaan zitten, om optimaal te kunnen genieten van het uitzicht (sorry mama en Kars ;))
Na die klim hebben we geluncht, want we zaten inmiddels op 3100 meter hoogte.
Daarna zijn we doorgelopen naar de Tugela Fall, de op 1 na hoogste waterval ter wereld, ook weer een fantastisch uitzicht! Daar heb ik natuurlijk ook weer het randje opgezocht, want ik wilde zien hoe ver de waterval naar beneden viel. Daarmee heb ik Steven, Sanne en Dirk allemaal een kleine hartaanval bezorgd, sorryyyy haha.
Daarna zijn we begonnen aan de terugweg. Om de Galley te ontwijken moesten we, na een tijdje lopen, via gammele laddertjes langs rotswanden naar beneden klimmen. Daar krijg ik dan weer hartaanvallen van, ik kwam trillend beneden aan.
We dachten dat we er toen al bijna waren, maar dat viel vies tegen. We moesten daarna nog best wel een eind lopen, en op het eind was iedereen volledig gesloopt, maar het was het absoluut waard!

’s Avonds hebben we in het hostel gegeten en daarna nog gezellig een drankje gedaan tot een uurtje of half 2. Verstandig als ik was heb ik bijna niks gedronken, want ik mocht de volgende dag (zondag) rijden! Rond 9 uur de volgende ochtend zijn we weer in Carola gestapt voor de terugweg. Dit keer maar een route gekozen boven Lesotho langs, want onderlangs was tijdens de heenweg niet per se een succes. Het links rijden was ik in no time aan gewend. Omdat je rechts in de auto zit ga je eigenlijk automatisch al links rijden.
Ik heb op heerlijke wegen gereden: helemaal leeg en door prachtig landschap, ik zat te genieten. Natuurlijk konden we de potholes weer niet ontwijken, maar het aantal incidentjes is beperkt gebleven ;)
Rond een uur of 12 begonnen Dirk en ik honger te krijgen (de achterbank lag uiteraard alweer te slapen), dus gingen we op zoek naar een tankstation. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan in Zuid Afrika… Op een gegeven moment kwamen we een bordje tegen: tankstation in Ladiesbrand. Dirk en ik helemaal blij natuurlijk, dus ik half Ladiesbrand doorgereden, maar geen tankstation. Oké, kleine tegenvaller, dus we zijn weer de “snelweg” opgegaan. Even later kwamen we weer een bordje tegen met tankstation. Dus ik weer een afslag genomen, die in een township uit bleek te komen. Het eerste stuk van de weg was de meest intense pothole-weg die ik ooit heb gezien: overal kraters, echt niet te doen. Steven had inmiddels zijn navigatie aangezet: “jaaa Lian, gewoon rechtdoor blijven rijden, dan komen we dat tankstation vanzelf tegen!” Na eventjes rechtdoor gereden te hebben kwamen we terecht in die township, waar we verder moesten op een zandweg. Midden op die weg lag een enorme plas (nee, geen pothole dit keer). Ik zag de bui al hangen: als ik daar doorheen reed zouden we hoogstwaarschijnlijk vast komen te zitten in een township, leek mij geen strak plan. Dus weer omgekeerd, en weer terug de “snelweg” op.
Vlak daarna kwamen we weer een bordje tegen: tankstation linksaf. Dirk en ik waren er inmiddels helemaal klaar mee om steeds overal heen te rijden en vervolgens geen tankstation te vinden, dus we zijn daar niet afgeslagen. Je raadt het al: op nog geen kilometer van de weg zagen we een tankstation liggen… Oke, nòg een tegenvaller, haha.
Om 3 uur vonden we dan eindelijk een tankstation (de tank was inmiddels ook bijna leeg dus dat was wel een opluchting, haha). Daar zat uiteraard dan weer geen winkel bij, dus eten kopen kon niet, maar we hebben we even de tank gevuld, de blaas geleegd en de beentjes gestrekt.
Rond een uur of 5 vonden we dan eindelijk een tankstation met voedsel, dus daar hebben we even snel wat gegeten, waarna ik de bestuurdersrol weer aan Dirk heb overgedragen. Na alle heerlijke wegen die ik had gehad, kreeg Dirk slingerweggetjes in het donker, met regen en mist erbij, sorry Dirk! ;)
Het is gelukkig wel weer allemaal goed gegaan, dus we waren rond 9 uur thuis, waarna we allemaal geloof ik linea recta ons bed in zijn gegaan.

De volgende dag, maandag dus, zijn we ’s avonds uit eten gegaan als afscheid van Dirk, want die is vandaag vertrokken, en ook alvast van Sanne, want die gaat aankomende vrijdag weg. Vandaag hebben we Dirk, tot ons grote verdriet, uitgezwaaid, met uiteraard de belofte om een reünie te houden als we allemaal weer in Nederland zijn ☺

Ik zie dat ik alweer m’n excuses aan moet bieden voor de lengte van m’n reisverslag, dus bij deze: sorryyyy! Ik hoop dat jullie het alsnog leuk vonden om te lezen, haha.

Zoals altijd een dikke kus uit een, dit keer bewolkt helaas, Zuid Afrika!

Lian